| | | | | | |
| |
خوشا با دوستان در بوستان گل |
|
که خوش باشد بروی دوستان گل |
|
| |
شکوفه مو بدست و ابر دایه |
|
صبا رامین و ویس دلستان گل |
|
| |
سمن را شد نفس باد و روان آب |
|
چمن را گشت تن شمشاد و جان گل |
|
| |
ترنم می‌کند بر شاخ بلبل |
|
تبسم می‌کند در بوستان گل |
|
| |
لبش با هم نمی‌آید از آنروی |
|
که دارد خرده‌ئی زر در دهان گل |
|
| |
کشد در برقبای فستقی سرو |
|
نهد بر سر کلاه سایبان گل |
|
| |
چو باد از روی گل برقع برانداخت |
|
برآمد سرخ همچون ارغوان گل |
|
| |
بگو با بلبل ای باد بهاری |
|
که باز آمد علی رغم زمان گل |
|
| |
دلش سستی کند چون از نهالی |
|
بصحن گلستان آید خزان گل |
|
| |
بیا خواجو که با مرغان شب خیز |
|
نهادست از هوا جان در میان گل |
|
| |
می نوشین روان در ده که بگرفت |
|
چو خسرو ملکت نوشیروان گل |
|
