| | | | | | |
|
دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد |
|
مهره حاصل نکند هر که ز مار اندیشد |
|
|
در نیارد بکف آنکس که ز دریا ترسد |
|
نخورد باده هرآنکو ز خمار اندیشد |
|
|
هر کرا نقش نگارنده مصور گردد |
|
نقش دیوار بود کو ز نگار اندیشد |
|
|
تو چه یاری که نداری غم و اندیشهی یار |
|
یاری آنست که یار از غم یار اندیشد |
|
|
در چنین وقت که از دست برون شد کارم |
|
من بیچاره که ام چارهی کار اندیشد |
|
|
هر که سر در عقب یار سفرکرده نهاد |
|
این خیالست که دیگر ز دیار اندیشد |
|
|
در چنین بادیه کاندیشهی سرنتوان کرد |
|
بار خاطر طلبد هر که ز بار اندیشد |
|
|
آنکه شد بیخبر از زمزمهی نغمهی زیر |
|
تو مپندار که از نالهی زار اندیشد |
|
|
گرتو صد سال کنی ناله و زاری خواجو |
|
گل صد برگ کی از بانگ هزار اندیشد |
|