خواجوی کرمانی (غزلیات)/درد دل خویش با که گویم
درد دل خویش با که گویم | داد دل خویش از که جویم | |||||
چون چهره بخون دیده شستم | دست از دل خسته چون نشویم | |||||
کر گشت فلک ز های هایم | پرگشت جهان ز های و هویم | |||||
دادم بهوای روی او دل | تا دیده چه آورد برویم | |||||
از ناله نحیفتر ز نالم | وز مویه ضعیفتر ز مویم | |||||
تا چند ز دور چرخ نالم | تا کی ز غم زمانه مویم | |||||
با تست مقیم گفت و گویم | وز تست مدام جست و جویم | |||||
از حسن تو هیچ کم نگردد | گر زانکه نظر کنی بسویم | |||||
بگذار که شکرت ببوسم | پیش آی که عنبرت ببویم | |||||
تا چند زنی مرا بچوگان | آخر نه من شکسته گویم | |||||
در کوزه چو می نماند خواجو | یک کاسه بیاور از سبویم |