| | | | | | |
|
درد من دلخسته بدرمان که رساند |
|
کار من بیچاره بسامان که رساند |
|
|
از ذره حدیثی برخورشید که گوید |
|
وز مصر نسیمی سوی کنعان که رساند |
|
|
دل را نظری از رخ دلدار که بخشد |
|
جانرا شکری از لب جانان که رساند |
|
|
از مور پیامی به سلیمان که گذارد |
|
وز مرغ سلامی به گلستان که رساند |
|
|
آدم که بشد کوثرش از دیدهی پر آب |
|
بازش بسوی روضهی رضوان که رساند |
|
|
شد عمر درین ظلمت دلگیر بپایان |
|
ما را به لب چشمهی حیوان که رساند |
|
|
گر فیض نه از دیده رسد سوختگانرا |
|
هر دم بره بادیه باران که رساند |
|
|
درویش که همچون سگش از پیش برانند |
|
او را به سراپردهی سلطان که رساند |
|
|
بی جاذبهئی قطع منازل که تواند |
|
بی راهبری راه بیابان که رساند |
|
|
شد سوخته از آتش دوری دل خواجو |
|
این قصهی دلسوز بکرمان که رساند |
|