| | | | | | |
|
در باغ چون بالای تو سروی ندیدم راستی |
|
بنشین که آشوب از جهان برخاست چون برخاستی |
|
|
چون عدل سلطان جهان کیخسرو خسرو نشان |
|
عالم بروی دلستان چون گلستان آراستی |
|
|
ای ساعد سیمین تو خون دل ما ریخته |
|
گر دعوی قتلم کنی داری گوا در آستی |
|
|
بر چینیان آشفته هندوی تو از شوریدگی |
|
در جادوان پیوسته ابروی تو از ناراستی |
|
|
روی چو مه آراستی زلف سیه پیراستی |
|
وین شخص زار زرد را از مهر چون برکاستی |
|
|
در تاب میشد جان مه چون چهره میافروختی |
|
تاریک میشد چشم شب چون طره می پیراستی |
|
|
خواجو گر از مهر رخت آتش پرستی پیشه کرد |
|
چون پرده بگشودی ز رخ عذر گناهش خواستی |
|