خواجوی کرمانی (غزلیات)/دلا از جان زبان درکش که جانان
دلا از جان زبان درکش که جانان | نکو داند زبان بی زبانان | |||||
اگر برگ گلت باشد چو بلبل | مترس از خار خار باغبانان | |||||
طبیبانرا اگر دردی نباشد | چه غم باشد ز درد ناتوانان | |||||
نیندیشد معاشر در شبستان | شبان تیره از حال شبانان | |||||
خرد با عشق برناید که پیران | زبون آیند در دست جوانان | |||||
ندارد موئی از موئی تفاوت | میان لاغر لاغر میانان | |||||
شراب تلخ چون شکر کنم نوش | بیاد شکر شیرین دهانان | |||||
اگر جانان برآرد کام جانم | کنم جانرا فدای جان جانان | |||||
میانش در ضمیر خرده بینان | دهانش در گمان خرده دانان | |||||
نشان دل چه میپرسی ز خواجو | نپرسد کس نشان بی نشانان |