| | | | | | |
|
دل من باز هوای سر کوئی دارد |
|
میل خاطر دگر امروز بسوئی دارد |
|
|
هیچ دارید خبر کان دل سرگشتهی من |
|
مدتی شد که وطن بر سر کوئی دارد |
|
|
بگسست از من و در سلسله موئی پیوست |
|
که دل خلق جهان در خم موئی دارد |
|
|
ایکه از سنبل مشکین توعنبر بوئیست |
|
خنک آن باد که از زلف تو بوئی دارد |
|
|
ما بیک کاسه چنین مست و خراب افتادیم |
|
حال آن مست چه باشد که سبوئی دارد |
|
|
شاخ را بین که چه سرمست برون آمده است |
|
گوئیا او هم ازین باده کدوئی دارد |
|
|
ایکه گوئی که مکن خوی بشاهد بازی |
|
هر کرا فرض کنی عادت و خوئی دارد |
|
|
خیز چون پرده ز رخسار گل افکند صبا |
|
روی گل بین که نشان گل روئی دارد |
|
|
خوش بیا برطرف دیدهی خواجو بنشین |
|
همچو سروی که وطن برلب جوئی دارد |
|