| | | | | | |
|
دوشم وطن بجز در دیر مغان نبود |
|
قوت روان من ز شراب مغانه بود |
|
|
بود از خروش مرغ صراحی سماع من |
|
وز سوز سینه هر نفسم جز فغان نبود |
|
|
دل را که بود بی خبر از جام سرمدی |
|
جز لعل جانفزای بتان کام جان نبود |
|
|
طاوس جلوه ساز گلستان عشق را |
|
بیرون ز صحن روضهی قدس آشیان نبود |
|
|
کس در جهان نبود مگر یار من ولیک |
|
گرد جهان بگشتم و او در جهان نبود |
|
|
بر هر طرف ز عارض آن ماه دلستان |
|
دیدم گلی شکفته که در گلستان نبود |
|
|
همچون کمر بگرد میانش درآمدم |
|
او را میان ندیدم و او درمیان نبود |
|
|
جز خون دل که آب رخم را بباد داد |
|
در جویبار چشم من آب روان نبود |
|
|
گفتم کرانه بگیرم از آشوب عشق او |
|
وین بحر را چو نیک بدیدم کران بود |
|
|
کون ومکان بگشتم و در ملک هر دو کون |
|
او را مکان ندیدم و بی او مکان نبود |
|
|
خواجو گهی بنور یقین راه باز یافت |
|
کز خویشتن برون شد و اینم گمان نبود |
|