| | | | | | |
|
دوش میآید نگار بربرم |
|
گفتم ای آرام جان و دلبرم |
|
|
دامن افشان زین صفت مگذر ز ما |
|
گفت بگذار ای جوان تا بگذرم |
|
|
گفتم امشب یک زمان تشریف ده |
|
تا بکام دل ز وصلت بر خورم |
|
|
گفت بی پروانه نتوان یافتن |
|
صحبتم را زانکه شمع خاورم |
|
|
گفتم از پروانه و خط در گذر |
|
من نه میر ملک و شاه کشورم |
|
|
یک زمان با من بدرویشی بساز |
|
زانکه من هم بندهات هم چاکرم |
|
|
چون غلام حلقه در گوش توام |
|
چند داری همچو حلقه بر درم |
|
|
گفت آری بس جوانی مهوشی |
|
تا کنون جز راه مهرت نسپرم |
|
|
راستی را سرو بالایی خوشی |
|
تا بیایم با تو جان میپرورم |
|
|
گفتم از مهر جمالت گشتهام |
|
آنچنان کز ذره پیشت کمترم |
|
|
گفت آری با چنان حسن و جمال |
|
شاید ار گوئی که مهر انورم |
|
|
گفتم امشب گر مسلمانی بیا |
|
گفت اگر یک لحظه آیم کافرم |
|
|
گفت ار جان بایدت استادهام |
|
گفت کو سیم و زرت تا بنگرم |
|
|
گفتمش گر سیم باید شب بیا |
|
گفت خلقت بینم از لطف و کرم |
|
|
گفتمش یک لحظه با پیران بساز |
|
گفت زر برکش که من زال زرم |
|
|
گفتمش گر سر برآری بندهام |
|
گفت خواجو بگذر امشب از سرم |
|