| | | | | | |
| |
دوش پیری یافتم در گوشه‌ی میخانه‌ئی |
|
در کشیده از شراب نیستی پیمانه‌ئی |
|
| |
گفت درمستان لایعقل بچشم عقل بین |
|
ور خرد داری مکن انکار هر دیوانه‌ئی |
|
| |
گر چه ما بنیاد عمر از باده ویران کرده‌ایم |
|
کی بود گنجی چو ما در کنج هر ویرانه‌ئی |
|
| |
روشنست این کانکه از سودای او در آتشیم |
|
شمع عشقش را کم افتد همچو ما پروانه‌ئی |
|
| |
دل بدلداری سپارد هر که صاحبدل بود |
|
کانکه جانی باشدش نشکیبد از جانانه‌ئی |
|
| |
آشنایی را بچشم خویش دیدن مشکلست |
|
زانکه او دیدار ننماید بهر بیگانه‌ئی |
|
| |
هر که داند کاندرین ره مقصد کلی یکیست |
|
هر زمانی کعبه‌ئی برسازد از بتخانه‌ئی |
|
| |
دل منه بر ملک جم خواجو که شادروان عمر |
|
یا بافسونی رود بر باد یا افسانه‌ئی |
|
| |
حیف باشد چون تو شهبازی که عالم صید تست |
|
در چنین دامی شده نخجیر آب و دانه‌ئی |
|
