| | | | | | |
|
دوش چون موکب سلطان خیالش برسید |
|
اشکم از دیده روان تا سر راهش بدوید |
|
|
خواستم تا بنویسم سخنی از دل ریش |
|
قلمم را ز سر تیغ زبان خون بچکید |
|
|
نشنیدیم که نشنید ملامت فرهاد |
|
تا حدیث از لب جان پرور شیرین بشنید |
|
|
دلم ابروی ترا میطلبد پیوسته |
|
ماه نو گر چه شب و روز نباید طلبید |
|
|
خط مشکین که نباتست بگرد شکرت |
|
تا چه دودیست که در آتش روی تو رسید |
|
|
چشم بد را نفس صبحدم از غایت مهر |
|
آیتی در رخ چون ماه تمام تو دمید |
|
|
خرده بینی که کند دعوی صاحب نظری |
|
گر ندید از دهنت یک سر مو هیچ ندید |
|
|
خلعت عشق تو بر قامت دل بینم راست |
|
لیکن این طرفه که پیوسته بباید پوشید |
|
|
تا از آن هندوی زنجیری کافر چه کشد |
|
دل خواجو که ببند سر زلف تو کشید |
|