| | | | | | |
|
دگر وجود ندارد لطیفهئی ز دهانش |
|
ز هیچکس نشنیدم دقیقهئی چومیانش |
|
|
چه آیتست جمالش که با کمال معانی |
|
نمیرسد خرد دوربین بکنه بیانش |
|
|
اگر چه پسته دهان در جهان بسند ولیکن |
|
بخندهی نمکین پسته کم بود چو دهانش |
|
|
چگونه شرح دهد خامه حال ریش درونم |
|
چنین که خون سیه میرود ز تیغ زبانش |
|
|
شبان تیره خیالست خوابم از غم هجران |
|
ولی چه سود که سلطان چه غم بود ز شبانش |
|
|
کجا سفینهی صبرم ازین میان بدر افتد |
|
چرا که بحر مودت نه ممکنست کرانش |
|
|
کسی که با تو زمانی دمی برآورد از دل |
|
برون رود ز دل اندیشهی زمین و زمانش |
|
|
گمان مبر که روان نبود آب چشم من آندم |
|
که بوستان وجودم نماند آب روانش |
|
|
لطیفهئیکه رود در بیان نالهی خواجو |
|
برآور از دل و در دم بسمان برسانش |
|