| | | | | | |
|
دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب |
|
بر مه کشید چنبر و درشب فکند تاب |
|
|
رخسارش آتش و دل بیچارگان سپند |
|
لعل لبش می و جگر خستگان کباب |
|
|
برمشتری کشیده ز مشک سیه کمان |
|
برآفتاب بسته ز ریحان تر طناب |
|
|
در بر قبای شامی پیروزه گون چو ماه |
|
بر سر کلاه شمعی زرکش چو آفتاب |
|
|
آتشن گرفته آب رخ وی ز تاب می |
|
آبش نهان در آتش و آتش عیان ز آب |
|
|
هم شمع برفروخته از چهره هم چراغ |
|
هم نقل ریخته ز لب لعل و هم شراب |
|
|
بنهاده دام بر مه تابان ز عود خام |
|
و افکنده دانه برگل سوری ز مشک ناب |
|
|
میزد گلاله بر گل و هر لحظه میشکست |
|
برمن بعشوه گوشهی بادام نیم خواب |
|
|
از راه طنز گفت که خواجو چرا برفت |
|
گفتم ز غصه گفت ذهابا بلا ایاب |
|