| | | | | | |
| |
دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست |
|
مانند دسته‌ی گل و گلدسته‌ئی بدست |
|
| |
خطش نبات و پسته‌ی شکرشکن شکر |
|
سروش بلند و سنبل پرتاب و پیچ مست |
|
| |
زلف سیاه سرکش هندوش داده عرض |
|
در چین هزار کافر زنگی بت پرست |
|
| |
از دیده محو کرد مرا هر چه هست و نیست |
|
سودای آن عقیق گهر پوش نیست هست |
|
| |
در بست راه عقل چو آن بت قبا گشود |
|
بگشود کار حسن چو آن مه کمر ببست |
|
| |
در مشگ می‌فکند بفندق شکنج و تاب |
|
وز نار و عشوه گوشه‌ی بادام می‌شکست |
|
| |
پر کرد جامی از می گلگون و درکشید |
|
وانگه ببست بند بغلطان و برنشست |
|
| |
گفتم زکوة لعل درافشان نمی‌دهی |
|
یاقوت روح پرور شیرین بدر بخست |
|
| |
گفتم ز پیش تیر تو خواجو کجا جهد |
|
گفتا ز نوک ناوک ما هیچکس نرست |
|
