| | | | | | |
|
رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست |
|
زخم از کسی خوریم که رنجش شفای ماست |
|
|
جایی سرای تست که جای سرای نیست |
|
وانگه در سرای تو خلوتسرای ماست |
|
|
گر ما خطا کنیم عطای تو بیحدست |
|
نومیدی از عطای تو حد خطای ماست |
|
|
روزی گدای کوی خودم خوان که بنده را |
|
این سلطنت بسست که گوئی گدای ماست |
|
|
حاجت بخونبها نبود چون تو میکشی |
|
مقتول خنجر تو شدن خونبهای ماست |
|
|
ما را بدست خویش بکش کان نوازشست |
|
دشنام اگر ز لفظ تو باشد دعای ماست |
|
|
گر میکشی رهینم وگر میکشی رهی |
|
هر ناسزا که آن ز تو آید سزای ماست |
|
|
زهر ار چنانکه دوست دهد نوش دارو است |
|
درد ار چنانک یار فرستد دوای ماست |
|
|
گفتم که ره برد به سرا پردهی تو گفت |
|
خواجو که محرم حرم کبریای ماست |
|