| | | | | | |
|
روزی به سر کوی خرابات رسیدم |
|
در کوی خرابان یکی مغبچه دیدم |
|
|
از چشم بشد ظلمت و سرچشمهی خضرم |
|
چون در خط سبز و لب لعلش نگریدم |
|
|
نقش دو جهان محو شد از لوح ضمیرم |
|
چون نقش رخش بر ورق دیده کشیدم |
|
|
در لعل لبش یافتم آن نکته که عمری |
|
در عالم جان معنی آن میطلبیدم |
|
|
تا شیشهی خودبینی و هستی نشکستم |
|
یک جرعه به کام از می لعلش نچشیدم |
|
|
ساکن نشدم در حرم کعبهی وحدت |
|
تا بادیهی عالم کثرت نبریدم |
|
|
با من سخن از درس و کتب خانه مگوئید |
|
اکنون که وطن بر در میخانه گزیدم |
|
|
ایمان چه دهم عرض چو در کفر فتادم |
|
قرآن چه کنم حفظ چو مصحف بدریدم |
|
|
تسبیح بیفکندم و ناقوس گرفتم |
|
سجاده گرو کردم وز نار خریدم |
|
|
بردار شدم تا بدهم داد انا الحق |
|
معنی انا الحق ز سردار شنیدم |
|
|
خواجو بدر دیر شو و کعبه طلب کن |
|
زیرا که من از کفر به اسلام رسیدم |
|