| | | | | | |
|
زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست |
|
عقل بر دانهی خال سیهت مفتونست |
|
|
تا خیال لب و دندان تو در چشم منست |
|
مردم چشم من از لعل و گهر قارونست |
|
|
پیش للی سرشکم ز حیا آب شود |
|
در ناسفته که در جوف صدف مکنونست |
|
|
عاقل آنست که منکر نشود مجنون را |
|
کانکه نظارهی لیلی نکند مجنونست |
|
|
خون شد از رشک خطت نافهی آهوی ختا |
|
گر چه در اصل طبیعت چو ببینی خونست |
|
|
عقل را کنه جمالت متصور نشود |
|
زانکه حسن تو ز ادراک خرد بیرونست |
|
|
می پرستان اگر از جام صبوحی مستند |
|
مستی ما همه زان چشم خوش میگونست |
|
|
تا جدا ماندهام از روی تو هرگز گفتی |
|
کان جگر خستهی دل سوخته حالش چونست |
|
|
رحمتی کن که ز شور شکرت خواجو را |
|
سینه آتشکده و دیده ز غم جیحونست |
|