| | | | | | |
|
ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونیازست |
|
وانجا که نیازست چه حاجت بنمازست |
|
|
بی عشق مسخر نشود ملک حقیقت |
|
کان چیز که جز عشق بود عین مجازست |
|
|
چون مرغ دل خستهی من صید نگردد |
|
هرگاه که بینم که درمیکده بازست |
|
|
آنکس که بود معتکف کعبهی قربت |
|
در مذهب عشاق چه محتاج حجازست |
|
|
هر چند که از بندگی ما چه برآید |
|
ما بنده آنیم که او بنده نوازست |
|
|
دائم دل پرتاب من از آتش سودا |
|
چون شمع جگر تافته در سوز و گدازست |
|
|
میسوزم و میسازم از آن روی که چون عود |
|
کار من دلسوخته از سوز بسازست |
|
|
حال شب هجر از من مهجور چه پرسی |
|
کوتاه کن ای خواجه که آن قصه درازست |
|
|
خواجو چکند بیتو که کام دل محمود |
|
از مملکت روی زمین روی ایازست |
|