| | | | | | |
|
ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست |
|
امام شهر بمحراب میرود سرمست |
|
|
جمال او در جنت بروی من بگشود |
|
خیال او گذر صبر بر دلم در بست |
|
|
کنون نشانهی تیر ملامتم مکنید |
|
که رفته است عنانم ز دست و تیر از شست |
|
|
مرا چو مست بمیرم بهیچ آب مشوی |
|
مگر بجرعهی دردی کشان باده پرست |
|
|
برند دوش بدوشش بخوابگاه ابد |
|
کسی که کرد صبوحی به بزمگاه الست |
|
|
به جام باده چراغ دلم منور کن |
|
که شمع شادیم از تند باد غم بنشست |
|
|
در آن مصاف که چشم تو تیغ کینه کشید |
|
بسا که زلف تو چشم دلاوران بشکست |
|
|
بود لطایف خواجو بهار دلکش شوق |
|
از آن چو شاخ گلش میبرند دست بدست |
|