| | | | | | |
|
سبحان من تقدس بالعز و الجلال |
|
سبحان من تفرد بالجود و الجمال |
|
|
آن مالکی که ملکت او هست بر دوام |
|
وان قادری که قدرت او هست بر کمال |
|
|
سلطان بی وزیر و جهاندار لم یزل |
|
دیان بی نظیر و خداوند لا یزال |
|
|
گویای بی تلفظ و بینای بی بصر |
|
دانای بی تفکر و دارای بی ملال |
|
|
سبیح بلبل سحری حی لا ینام |
|
ورد زبان کبک دری رب ذوالجلال |
|
|
حرفیست کاف و نون ز طوامیر صنع او |
|
وز قاف تا بقاف برین حرف گشته دال |
|
|
از آب لطف او متبسم شود ریاض |
|
وز باد قهر او متزلزل شود جبال |
|
|
در گوش آسمان کشد از زر مغربی |
|
هر مه به امر کن فیکون حلقهی ملال |
|
|
گاهی ز ماه نو کند ابروی زال زر |
|
گاهی از آفتاب کشد تیغ پور زال |
|
|
کیوان بحکم اوست برین برج پاسبان |
|
بهرام از امر اوست برین قلعه کوتوال |
|
|
ای قصر کبریای تو محفوظ از انهدام |
|
وی ملک بی زوال تو محروس از انتقال |
|
|
وی بوستان لطف تو بی وصمت ذبول |
|
وی آفتاب لطف تو بی نسبت زوال |
|
|
ایوان وحدت تو مبرا از انحطاط |
|
وارکان قدرت تو معرا از اختلال |
|
|
بشکسته در قفای تو شهباز عقل پر |
|
و افکنده در هوای تو سیمرغ وهم بال |
|
|
بر دوش روز خاوری از شب فکنده زلف |
|
بر روی صبح مشرقی از شام کرده خال |
|
|
وهم از سرادقات جلال تو قاصرست |
|
ور عقل ره برد بتو نبود بجز خیال |
|
|
خواجو گر التماس ازین در کند رواست |
|
از پادشه اجابت و از بندگان سال |
|