| | | | | | |
|
سخنی گفتم و صد قول خطا کردم گوش |
|
قدحی خوردم و صد نیش جفا کردم نوش |
|
|
من همان لحظه که بر طلعتش افکندم چشم |
|
گفتم این فتنه ندارد دل مسکینان گوش |
|
|
چون ننالم که چو از پرده برون آید گل |
|
نتواند که شود بلبل بیچاره خموش |
|
|
با چنین شرطه ازین ورطه برون نتوان شد |
|
خاصه کشتی خلل آورده و دریا در جوش |
|
|
آخر ای باده پرستان ره میخانه کجاست |
|
تا کنم دلق مرقع گروه باده فروش |
|
|
یا رب آن می ز کجا بود که دوش آوردند |
|
که چنان مست ببردند مرا دوش بدوش |
|
|
چون کشم بار فراق تو بدین طاقت وصبر |
|
چون دهم شرح جفای تو بدین دانش و هوش |
|
|
حلقهی زلف رسن تاب گرهگیر ترا |
|
شد دل خسته سرگشتهی من حلقه بگوش |
|
|
اگرت پیرهن صبر قبا شد خواجو |
|
دامن یار بدست آر و ز اغیار بپوش |
|