| | | | | | |
|
سوی دیرم نگذارند که غیرم دانند |
|
ور سوی کعبه شوم راهب دیرم خوانند |
|
|
زاهدان کز می و معشوق مرا منع کنند |
|
چون شدم کشته ز تیغم به چه میترسانند |
|
|
روی بنمای که جمعی که پریشان تواند |
|
چون سر زلف پریشان تو سرگردانند |
|
|
دل دیوانهام از بند کجا گیرد پند |
|
کان دو زلف سیهش سلسله میجنبانند |
|
|
من مگر دیوم اگر زانکه برنجم ز رقیب |
|
که رقیبان تو دانم که پری دارانند |
|
|
عاقبت از شکرت شور بر آرم روزی |
|
گر چه از قند تو همچون مگسم میرانند |
|
|
چون تو ای فتنهی نوخاسته برخاستهئی |
|
شمع را شاید اگر پیش رخت بنشانند |
|
|
حال آن نرگس مست از من مخمور بپرس |
|
زانکه در چشم تو سریست که مستان دانند |
|
|
خاک روبان درت دم بدم از چشمهی چشم |
|
آب برخاک سر کوی تو میافشانند |
|
|
جان فروشان ره عشق تو قومی عجبند |
|
که بصورت همه جسمند و بمعنی جانند |
|
|
عندلیبان گلستان ضمیرت خواجو |
|
گاه شکر شکنی طوطی خوش الحانند |
|