| | | | | | |
|
سپیدهدم که صبا بر چمن گذر میکرد |
|
دل مرا ز گلستان جان خبر میکرد |
|
|
چو غنچه از لب آن سیمبر سخن میگفت |
|
دهان غنچه پر از خردههای زر میکرد |
|
|
اگر ز نرگس مستش چمن نشان میداد |
|
دلم بدیدهی حسرت درو نظر میکرد |
|
|
تذرو جان من از آشیان برون میشد |
|
چو گوش بر سخن بلبل سحر میکرد |
|
|
شکوفه بهر تماشای باغ عارض دوست |
|
سر از دریچهی چوبین شاخ بر میکرد |
|
|
کمان ابروی آن مه چو یاد میکردم |
|
خدنگ آه من از آسمان گذر میکرد |
|
|
فلک بیاد تن سیمگون مهرویان |
|
درست روی من از مهر دل چو زر میکرد |
|
|
سحر که شاهد خاور نقاب بر میداشت |
|
حدیث روی تو ناهید با قمر میکرد |
|
|
ز شوق لعل تو هر لحظه مردم چشمم |
|
لب پیاله بخوناب دیده تر میکرد |
|
|
دبیر از آن لب شیرین حکایتی میراند |
|
دهان تنگ قلم را پر از شکر میکرد |
|
|
روان خستهی خواجو ز شهر بند وجود |
|
بعزم ملک عدم دمبدم سفر میکرد |
|