| | | | | | |
|
شبست و خلوت و مهتاب و ساغر ای بت ساقی |
|
بریز خون صراحی بیار باده باقی |
|
|
خوشا بوقت سحر بر سماع بلبل شب خیز |
|
شراب راوقی از دست لعبتان رواقی |
|
|
تو خضر وقتی و شب ظلمتست در قدح آویز |
|
که باده آب حیاتست خاصه از لب ساقی |
|
|
نوای نغمهی عشاق از اصفهان چه خوش آید |
|
مرا که میل عراقست و شاهدان عراقی |
|
|
دوای درد جدایی کجا به صبر توان کرد |
|
بیار شربت وصل ار طبیب درد فراقی |
|
|
مقیم طاق دو ابروی تست مردم چشمم |
|
وگر چه جفت غمم بیتو در زمانه تو طاقی |
|
|
کجا بگرد سمندت رسد پیادهی مسکین |
|
بدین صفت که تو گردون خرام برق براقی |
|
|
تو آفتاب بلندی ولی زوال نداری |
|
تو ماه مهرفروزی ولی بری ز محاقی |
|
|
تو خون خواجو اگر میخوری غریب نباشد |
|
که از نتیجهی خونخواران جنگ براقی |
|