| | | | | | |
| |
شمیم باغ بهشتست با نسیم عراق |
|
که گشت زنده ز انفاس او دل مشتاق |
|
| |
برون ز خامه که او هم زبان بود ما را |
|
که دستگیر تواند شد از سر اشفاق |
|
| |
ترا بقتل احبا مواخذت نکنند |
|
مگر بخون شهیدان ضرب تیغ فراق |
|
| |
کجا رسد بکمندت که لاشه‌ئی که مراست |
|
اگر چه برق شود کی رسد بگرد فراق |
|
| |
درآن زمان که بود قالبم عظام رمیم |
|
کنند نفحه‌ی عشقت ز خاکم استنشاق |
|
| |
بتلخی ار چه بشد خسرو از جهان او را |
|
حلاوت لب شیرین نمی‌رود ز مذاق |
|
| |
تو آفتاب بلندی ولی برون ز زوال |
|
تو ماه مهر فروزی ولی بری ز محاق |
|
| |
دلم ز بهر چه با طره تو بندد عهد |
|
که هندواست و بیک موی بشکند میثاق |
|
| |
کسی که سرور جادوگران بود پیوست |
|
بود چو ابروی شوخت بچشم بندی طاق |
|
| |
ترا که این همه قول مخالفست رواست |
|
که یاد می‌نکنی هیچ نوبت از عشاق |
|
| |
نوازشی بکن از اصفهان که گشت روان |
|
از آب دیده ما زنده رود سوی عراق |
|
| |
کمال رتبت خواجو همین قدر کافیست |
|
که هست بنده‌ئی از بندگان بواسحق |
|
