| | | | | | |
|
شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست |
|
دمیده سنبلت از برک نسترن چه خوشست |
|
|
گرم ز زلف دراز تو دست کوتاهست |
|
دراز دستی آن زلف پرشکن چه خوشست |
|
|
نمیرود سخنی بر زبان من هیهات |
|
مگر حدیث تو یا رب که این سخن چه خوشست |
|
|
سپیدهدم که گل از غنچه مینماید رخ |
|
نوای بلبل شوریده در چمن چه خوشست |
|
|
ز جام بادهی دوشینه مست و لایعقل |
|
فتاده بر طرف سرو و نارون چه خوشست |
|
|
چو جای چشمه که بر جویبار دیدهی من |
|
خیال قامت آنسرو سیمتن چه خوشست |
|
|
چه گویمت که بهنگام آشتی کردن |
|
میان لاغر او در کنار من چه خوشست |
|
|
مپرس کز هوس روی دوست خواجو را |
|
دل شکسته برآن زلف پرشکن چه خوشست |
|