| | | | | | |
|
صبح وصل از افق مهر بر آید روزی |
|
وین شب تیرهی هجران بسر آید روزی |
|
|
دود آهی که بر آید ز دل سوختگان |
|
گرد آئینهی روی تو در آید روزی |
|
|
هر که او چون من دیوانه ز غم کوه گرفت |
|
سیلش از خون جگر بر کمر آید روزی |
|
|
وانکه او سینه نسازد سپر ناوک عشق |
|
تیر مژگان تواش بر جگر آید روزی |
|
|
میرسانم بفلک ناله و میترسم از آن |
|
که دعای سحرم کارگر آید روزی |
|
|
عاقبت هر که کند در رخ و چشم تو نگاه |
|
هیچ شک نیست که بیخواب و خور آید روزی |
|
|
هست امیدم که ز یاری که نپرسد خبرم |
|
خبری سوی من بیخبر آید روزی |
|
|
بفکنم پیش رخش جان و جهان را ز نظر |
|
گرم آن جان جهان در نظر آید روزی |
|
|
همچو خواجو برو ای بلبل و با خار بساز |
|
که گل باغ امیدت ببر آید روزی |
|