| | | | | | |
|
صبح کز چشم فلک اشک ثریا میریخت |
|
مهر دل آب رخم ز آتش سودا میریخت |
|
|
آن سهی سرو خرامان ز سر زلف سیاه |
|
دل شوریدهدلان میشد و در پا میریخت |
|
|
چین گیسوی دوتا را چو پریشان میکرد |
|
مشک در دامن یکتایی والا میریخت |
|
|
شعر شیرین مرا ماه مغنی میخواند |
|
و آب شکر بلب لعل شکر خا میریخت |
|
|
در قدمهای خیال تو بدامن هر دم |
|
چشم دریا دل من لل لالا میریخت |
|
|
قدح از لعل تو هر لحظه حدیثی میراند |
|
وز لب روحفزا راح مصفا میریخت |
|
|
چون صبا شرح گلستان جمالت میداد |
|
از هوا دامن گل برسرصحرا میریخت |
|
|
اشک از آنروی ز ما رفت و کناری بگرفت |
|
کاب او دمبدم از رهگذر ما میریخت |
|
|
موج خون دل فرهاد چو میزد بر کوه |
|
ای بسا لعل که در دامن خارا میریخت |
|
|
عجب ار مملکت مصر نمیرفت برود |
|
زان همه سیل که از چشم زلیخا میریخت |
|
|
مردم دیدهی خواجو چو قدح میپیمود |
|
خون دل بود که در ساغر صهبا میریخت |
|