| | | | | | |
|
صحبت جان جهان جان و جهان میارزد |
|
لعل جان پرور او جوهر جان میارزد |
|
|
گوشهی دیر مغان گیر که در مذهب عشق |
|
کنج میخانه طربخانهی خان میارزد |
|
|
با چنان نادرهی دور زمان می خوردن |
|
یک زمان حاصل دوران زمان میارزد |
|
|
شاید ار ملک جهان در طلبش در بازی |
|
که دمی صحبت او ملک جهان میارزد |
|
|
برلب آب روان تشنه چرا باید بود |
|
ساقی آن آب روان کو که روان میارزد |
|
|
با جمالت بتماشای چمن حاجت نیست |
|
که گل روی تو صد لاله ستان میارزد |
|
|
سر کوی تو که از روضهی رضوان بابیست |
|
پیش صاحبنظران باغ جنان میارزد |
|
|
هر که را هیچ بدستست نمیارزد هیچ |
|
که همانش که بود خواجه همان میارزد |
|
|
پیش خواجو قدحی باده به از ملکت کی |
|
زانکه لعلیست که صد تاج کیان میارزد |
|