| | | | | | |
|
طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار |
|
پرده بگشای و مرا بسته هجران مگذار |
|
|
ماه را از شکن سنبل شبگون بنمای |
|
لاله را این همه در سایهی ریحان مگذار |
|
|
زلف مشکین که چنین برقدمت دارد سر |
|
بیش ازینش چو من خسته پریشان مگذار |
|
|
هر که از مهر تو چون ذره شود سرگردان |
|
دورش از روی چو خورشید درفشان مگذار |
|
|
کام جانم ز نمکدان عقیقت شکریست |
|
آخر این حسرتم اندر دل بریان مگذار |
|
|
من سرگشته چو سردر سر زلفت کردم |
|
دست من گیر و مرا بی سر و سامان مگذار |
|
|
منکه از پسته و بادام تو دورم باری |
|
دست بیگانه بدان سیب زنخدان مگذار |
|
|
باغبان را اگر از غیرت بلبل خبرست |
|
گودگر باد صبا را بگلستان مگذار |
|
|
منکه با زلف چو چوگان تو گوئی نزدم |
|
بیش ازین گوی دلم در خم چوگان مگذار |
|
|
خواجو ار خلوت دل منزل یارست ترا |
|
عام را گرد سراپردهی سلطان مگذار |
|