| | | | | | |
|
عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند |
|
سلطان ننهد بنده محنت زده را بند |
|
|
ای یار عزیز انده دوری تو چه دانی |
|
من دانم و یعقوب فراق رخ فرزند |
|
|
از دیدهی رود آور اگر سیل برانم |
|
چون دجلهی بغداد شود دامن الوند |
|
|
عیبم مکن ای خواجه که در عالم معنی |
|
جهلست خردمندی و دیوانه خردمند |
|
|
تا جان بود از مهر رخش برنکنم دل |
|
گر میر نهد بندم و گر پیر دهد پند |
|
|
آن فتنه کدامست که بنیاد جهانی |
|
چون پرده ز رخسار برافکند برافکند |
|
|
برمن مفشان دست تعنت که بشمشیر |
|
از لعل تو دل برنکنم چون مگس از قند |
|
|
در دیدهی من حسرت رخسار تو تا کی |
|
در سینهی من آتش هجران تو تا چند |
|
|
ناچار چو شد بندهی فرمان تو خواجو |
|
چون گردن طاعت ننهد پیش خداوند |
|