| | | | | | |
|
فروغ عارض او یا سپیده سحرست |
|
که رشک طلعت خورشید و طیرهی قمرست |
|
|
لطیفهئیست جمالش که از لطافت و حسن |
|
ز هر چه عقل تصور کند لطیفترست |
|
|
برون ز نرگس پرخواب و روی چون خور دوست |
|
گمان مبر که مرا آرزوی خواب و خورست |
|
|
ز هر که از رخ زیبای او خبر پرسم |
|
چونیک بنگرم آنهم ز شوق بیخبرست |
|
|
اگر چه مایهی خوبی لطافتست ولیک |
|
ترا ورای لطافت لطیفهی دگرست |
|
|
بدین صفت زتکبر بدوستان مگذر |
|
اگر چه عمر عزیزی و عمر بر گذرست |
|
|
بهر کجا که نظر میکنم ز غایت شوق |
|
خیال روی توام ایستاده در نظرست |
|
|
اگر تو شور کنی من ترش نخواهم شد |
|
که تلخ از آن لب شیرین مقابل شکرست |
|
|
ز بی زریست که آب رخم رود بر باد |
|
اگر چه کار رخ از سیم اشک همچو زرست |
|
|
مرا هر آینه لازم بود جلای وطن |
|
چرا که مصلحت کار بیدلان سفرست |
|
|
ز بحر شعر مر او را بسی غنیمتهاست |
|
که از لطافت خواجو سفینه پرگهرست |
|