| | | | | | |
|
لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد |
|
چون سخن گفت ز درج گهرم یاد آمد |
|
|
بجز از نرگس پرخواب و رخ چون خور او |
|
تو مپندار که از خواب و خورم یاد آمد |
|
|
هر سرشکی که ببارید ز چشمم شب هجر |
|
بر زر از رشتهی للی ترم یاد آمد |
|
|
زلف شبرنگ چو از عارض زیبا برداشت |
|
در شب تیره فروغ قمرم یاد آمد |
|
|
قامت سرو خرامان چو تصور کردم |
|
راستی از قد آن سیمبرم یاد آمد |
|
|
نسبت قد بلند تو چو کردم با سرو |
|
سخن مردم کوته نظرم یاد آمد |
|
|
رخ و زلف و دهن تنگ تو چون کردم یاد |
|
از گل و سنبل و تنگ شکرم یاد آمد |
|
|
حسن رخسار تو زینگونه که عالم بگرفت |
|
صدمهی صیت شه دادگرم یاد آمد |
|
|
خواجو از پردهی عشاق چو برداشت نوا |
|
صبحدم نغمهی مرغ سحرم یاد آمد |
|