| | | | | | |
|
ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم |
|
در درد بمردیم و بدرمان نرسیدیم |
|
|
گفتند که جان در قدمش ریز و ببر جان |
|
جان نیز بدادیم و بجانان نرسیدیم |
|
|
گشتیم گدایان سر کویش و هرگز |
|
در گرد سراپردهی سلطان نرسیدیم |
|
|
چون سایه دویدیم به سر در عقبش لیک |
|
در سایهی آن سرو خرامان نرسیدیم |
|
|
رفتیم که جان بر سر میدانش فشانیم |
|
از سر بگذشتیم و به میدان نرسیدیم |
|
|
چون ذره سراسیمه شدیم از غم و روزی |
|
در چشمهی خورشید درفشان نرسیدیم |
|
|
در تیرگی هجر بمردیم و ز لعلش |
|
هرگز به لب چشمهی حیوان نرسیدیم |
|
|
ایوب صبوریم که از محنت کرمان |
|
چون یوسف گم گشته به کنعان نرسیدیم |
|
|
از زلف تو زنار ببستیم و چو خواجو |
|
در کفر بماندیم و بایمان نرسیدیم |
|