| | | | | | |
|
مرا که راه نماید کنون به خانهی دل |
|
که خاک راهم اگر دل دهم به خانهی گل |
|
|
من آن نیم که ز دینار باشدم شادی |
|
اگر چه بنده باقبال میشود مقبل |
|
|
چو سرو هر که برآورد نام آزادی |
|
دلش کجا بسهی قامتان شود مائل |
|
|
مرا قتیل نبیند کسی بضربت تیغ |
|
مگر گهی که ز من منقطع شود قاتل |
|
|
به راه بادیه مستسقی جمال حرم |
|
بود لبالبش از آب دیدگان منزل |
|
|
ز چشم ما نرود کاروان بوقت رحیل |
|
به حکم آنکه ز سیلاب نگذرد محمل |
|
|
اگر چه بر گذرت سائلان بسی هستند |
|
چو آب دیدهی ما نیست در رهت سائل |
|
|
بملک دانش اگر حکم و حکمتت باید |
|
مقیم عالم دیوانگی شوای عاقل |
|
|
چو وصل و هجر حجابست پیش اهل سلوک |
|
ازین حجاب برون آی تا شوی واصل |
|
|
مفارقت متصور کجا شود ما را |
|
که نیست هر دو جان در میان ما حائل |
|
|
کسی که در حرم جان وطن کند خواجو |
|
بود هر آینه از ساکنان کعبهی دل |
|