| | | | | | |
|
منزل ار یار قرینست چه دوزخ چه بهشت |
|
سجده گه گر بنیازست چه مسجد چه کنشت |
|
|
جای آسایش مشتاق چه هامون و چه کوه |
|
رهزن خاطر عشاق چه زیبا و چه زشت |
|
|
عشقبازی نه ببازیست که دانندهی غیب |
|
عشق در طینت آدم نه به بازیچه سرشت |
|
|
تا چه کردم که ز بدنامی و رسوایی من |
|
ساکن دیر مغانم بخرابات نهشت |
|
|
گر سر تربت من بازگشایی بینی |
|
قالبم سوخته و گل شده از خون همه خشت |
|
|
همچو بالای تو در باغ کسی سرو ندید |
|
همچو رخسار تو دهقان به چمن لاله نکشت |
|
|
بر گل روی تو آن خال معنبر که نشاند |
|
بر مه عارضت آن خط مسلسل که نوشت |
|
|
هر که بیند که تو از باغ برون میآئی |
|
گوید این حور چرا خیمه برون زد ز بهشت |
|
|
تا به چشمت همه پاکیزه نماید خواجو |
|
خاک شو بر گذر مردم پاکیزه سرشت |
|