| | | | | | |
|
من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم |
|
من آن نوباوهی قدسم که نزل باغ رضوانم |
|
|
چو جام بیخودی نوشم جهانرا جرعه دان سازم |
|
چو در میدان عشق آیم فرس برآسمان رانم |
|
|
چراغ روز بنشیند شب ار چون شمع برخیزم |
|
ز مهرم آستین پوشد مه ار دامن برافشانم |
|
|
ز معنی نیستم خالی بهر صورت که میبینم |
|
بصورت نیستم مایل بهر معنی که میدانم |
|
|
اگر پنهان بود پیدا من آن پیدای پنهانم |
|
وگر نادان بود دانا من آن دانای نادانم |
|
|
همای گلشن قدسم نه صید دانه و دامم |
|
تذرو باغ فردوسم نه مرغ این گلستانم |
|
|
چه در گلخن فرود آیم که در گلشن بود جایم |
|
درین بوم از چه رو پایم که باز دست سلطانم |
|
|
من آن هشیار سرمستم که نبود بی قدح دستم |
|
نگویم نیستم هستم بلی هم این و هم آنم |
|
|
سراندازی سرافرازم تهی دستی جهان بازم |
|
سبکساری گران سیرم سبک روحی گرانجانم |
|
|
سپهر مهر را ماهم جهان عشق را شاهم |
|
بتانرا آستین بوسم مغانرا آفرین خوانم |
|
|
اگر دیو سلیمانم ز خاتم نیستم خالی |
|
ولی مهر پری رویان بود مهر سلیمانم |
|
|
چو خضرم زنده دل زیرا که عشقست آب حیوانم |
|
چو نوحم نوحه گر زانرو که در چشمست طوفانم |
|
|
بهر دردی که درمانم همان دردم دوا باشد |
|
که هم درمان من دردست و هم دردست درمانم |
|
|
منم هم چشم و هم طوفان که طوفانست در چشمم |
|
منم هم جان و هم جانان که جانانست در جانم |
|
|
برو از کفر و دین بگذر مرا از کفر دین مشمر |
|
که هم ایمان من کفرست و هم کفرست ایمانم |
|
|
که میگوید که از جمعی پریشان میشود خواجو |
|
مرا جمعیت آن وقتست کز جمعی پریشانم |
|