خواجوی کرمانی (غزلیات)/من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم

by خواجوی کرمانی

	من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم			کارم از دست برون رفت که گیرد دستم
	دیشب آندل که بزنجیر نگه نتوان داشت			بیخود آوردم و در حلقه‌ی زلفت بستم
	این خیالیست که در گرد سمند تو رسم			زانکه چون خاک بزیر سم اسبت پستم
	هر که با زلف گرهگیر تو پیوندی ساخت			ببریدم ز همه خلق و درو پیوستم
	من نه امروز بدام تو در افتادم و بس			که گرفتار غم عشق توام تا هستم
	تا برفتی نتوانم که شبی تا دم صبح			از دل و دیده درودت ز قفا نفرستم
	بیش ازینم هدف تیر ملامت مکنید			که برون رفت عنان از کف و تیر از شستم
	گرکنم جامه به خونابه نمازی چه عجب			که ز جان دست بخون دل ساغر شستم
	باز خواجو که مرا کوفته خاطر می‌داشت			برگرفتم ز دل سوخته و وارستم