| | | | | | |
|
من بیدل نگر از صحبت جانان محروم |
|
تنم از درد به جان آمده وز جان محروم |
|
|
خضر سیراب و من تشنه جگر در ظلمات |
|
چون سکندر ز لب چشمهی حیوان محروم |
|
|
آن نگینی که بدو بود ممالک بر پای |
|
در کف دیو فتادست و سلیمان محروم |
|
|
ای طبیب دل مجروح روا میداری |
|
جان من خون شده از رنج و ز درمان محروم |
|
|
خاشه چینان زمین روب سراپردهی انس |
|
همه در بندگی و بنده ازینسان محروم |
|
|
همچو پروانه نگر مرغ دل ریش مرا |
|
بال و پر سوخته وز شمع شبستان محروم |
|
|
ای مقیمان سر کوی سلاطین آخر |
|
بنده تا کی بود از حضرت سلطان محروم |
|
|
رحمت آرید برآن مرغ سحر خوان چمن |
|
کو بماند ز گل و طرف گلستان محروم |
|
|
عیب خواجو نتوان کرد اگرش جان عزیز |
|
همچو یعقوب شد از یوسف کنعان محروم |
|