| | | | | | |
| |
مهست یا رخ آن آفتاب مهر افزای |
|
شبست یا خم آن طره قمر فرسای |
|
| |
مرا مگوی که دل در کمند او مفکن |
|
بدان نگار پریچهره گو که دل مربای |
|
| |
چه سود کان مه محمل نشین نمی‌گوید |
|
که بیش ازین مخروش ای درای هرزه درای |
|
| |
مرا بزلف تو رایست از آنکه طوطی را |
|
گمان مبر که بهندوستان نباشد رای |
|
| |
نوای نغمه‌ی چنگم چه سود چون همه شب |
|
خیال زلف توام چنگ می‌زند در نای |
|
| |
ببوی زلف سیاهت بباد دادم عمر |
|
مرا که گفت که بنشین و باد میپیمای |
|
| |
اگر چه عمر منی ای شب سیه بگذر |
|
و گر چه جان منی ای مه دو هفته برای |
|
| |
چو روشنست که عمر این همه نمی‌پاید |
|
مرا چو عمرعزیزی تو نیز بیش مپای |
|
| |
خوشا بفصل بهاران فتاده وقت صبوح |
|
نوای پرده‌سرا در هوای پرده‌سرای |
|
| |
اگر خروش برآرد چو بلبلان خواجو |
|
چه غم خورد گل سوری ز مرغ نغمه سرای |
|
| |
ز شور شکر شعرم نوای عشق زنند |
|
به بوستان سخن طوطیان شکر خای |
|
