| | | | | | |
|
نیست بی روی تو میل گل و برگ سمنم |
|
تا شدم بندهات آزاد ز سرو چمنم |
|
|
منکه در صبح ازل نوبت مهرت زدهام |
|
تا ابد دم ز وفای تو زنم گر نزنم |
|
|
جان من جرعهی عشق تو نریزد بر خاک |
|
مگر آنروز که در خاک بریزد بدنم |
|
|
گر مرا با تو بزندان ابد حبس کنند |
|
طرهات گیرم و زنجیر به هم درشکنم |
|
|
بار سر چند کشم بی سر زلفت بردوش |
|
وقت آنست که در پای عزیزت فکنم |
|
|
چون سر از خوابگه خاک برآرم در حشر |
|
بچکد خون جگر گر بفشاری کفنم |
|
|
آخر ای قبله صاحبنظران رخ بنمای |
|
تا رخ از قبله بگردانم و سوی تو کنم |
|
|
بر تنم یک سر مو نیست که در بند تو نیست |
|
گر چه کس باز نداند سر موئی ز تنم |
|
|
پیرهن پاره کنم تا تو ببینی از مهر |
|
تن چون تار قصب تافته در پیرهنم |
|
|
بسکه میگریم و بر خویشتنم رحمت نیست |
|
گریه میآید ازین واسطه بر خویشتنم |
|
|
چون کنم وصف شکر خندهی شور انگیزت |
|
از حلاوت برود آب نبات از سخنم |
|
|
چون حدیث از لب میگون تو گوید خواجو |
|
همچو ساغر شود از باده لبالب دهنم |
|