| | | | | | |
|
هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من |
|
گو سر بباز در ره جانان چنانکه من |
|
|
لل چو نام لعل گهر بار او شنید |
|
لالای او شد از بن دندان چنانکه من |
|
|
کو صادقی که صبح وصالش چو دست داد |
|
غافل نگردد از شب هجران چنانکه من |
|
|
وان رند کو که بر در دردیکشان درد |
|
از دل برون کند غم درمان چنانکه من |
|
|
ای شمع تا بچند زنی آه سوزناک |
|
یکدم بساز با دل بریان چنانکه من |
|
|
حاجی بعزم کعبه که احرام بستهای |
|
در دیده ساز جای مغیلان چنانکه من |
|
|
دل سوختست و غرقهٔ خون جگر ز مهر |
|
دور از رخ تو لالهٔ نعمان چنانکه من |
|
|
مرغ چمن که برگ و نوایش نمانده بود |
|
دارد دگر هوای گلستان چنانکه من |
|
|
گر ذوق شکر تو سکندر بیافتی |
|
سیرآمدی ز چشمهٔ حیوان چنانکه من |
|
|
زلف تو چون من ار چه پریشان فتاده است |
|
کس را مباد حال پریشان چنانکه من |
|
|
ابروت از آن کشید کمان بر قمر که او |
|
پیوسته شد ملازم مستان چنانکه من |
|
|
دیوانهای که خاتم لعل لب تو یافت |
|
آزاد شد ز ملک سلیمان چنانکه من |
|
|
هر کس که پای در ره عشقت نهاده است |
|
افتاده است بی سر و سامان چنانکه من |
|
|
ایوب اگر ز محنت کرمان بجان رسید |
|
هرگز نخورده انده کرمان چنانکه من |
|
|
خواجو کسی که رخش بمیدان شوق راند |
|
گو جان بباز بر سر میدان چنانکه من |
|