| | | | | | |
|
هر که او دیدهی مردم کش مستت دیدست |
|
بس که برنرگس مخمور چمن خندیدست |
|
|
مردم از هر طرفی دیده در آنکس دارند |
|
که مرا مردم این دیدهی حسرت دیدست |
|
|
ایکه گفتی سر ببریده سخن کی گوید |
|
بنگر این کلک سخن گو که سرش ببریدست |
|
|
گوئی ان سنبل عنبرشکن مشکفروش |
|
بخطا مشک ختن بر سمنت پاشیدست |
|
|
زان بود زلف تو شوریده که چونرفت به چین |
|
شده زنجیری و بر کوه و کمر گردیدست |
|
|
سر آن زلف نگونسار سزد گر ببرند |
|
که دل ریش پریشان مرا دزدیدست |
|
|
خبرت هست که اشکم چو روان میگشتی |
|
در قفای تو دویدست و بسر غلتیدست |
|
|
دم ز مهر تو زنم گر نزنم تا بابد |
|
که دلم مهر تودر عهد ازل ورزیدست |
|
|
هر چه در باب لب لعل تو گوید خواجو |
|
جمله در گوش کن ای دوست که مرواریدست |
|