| | | | | | |
|
هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب |
|
سر ببالین ابد باز نهد مست وخراب |
|
|
بیدلان را رخ زیبا ننمایی به چه وجه |
|
عاشقانرا ز در خویش برانی ز چه باب |
|
|
می پرستان همه مخمور و عقیقت همه می |
|
عالمی مرده ز بی آبی و عالم همه آب |
|
|
سر کوی خط و قدت چمن و سنبل و سرو |
|
سمن و عارض و لعلت شکر و جام شراب |
|
|
دل ما بی لب لعل تو ندارد ذوقی |
|
همه دانند که باشد ز نمک ذوق کباب |
|
|
هر که درآتش سودای تو امروز بسوخت |
|
ظاهر آنست که فردا بود ایمن ز عذاب |
|
|
گر چه نقش تو خیالیست که نتوان دیدن |
|
همه شب چشم توام مست نمایند بخواب |
|
|
ترشود دم به دمم خرقه ز خون دل ریش |
|
زانک رسمست که برجامه فشانند گلاب |
|
|
پیر گشتی بجوانی و همانی خواجو |
|
دو سه روزی دگر ایام بقا را دریاب |
|