| | | | | | |
|
همچو بالات بگویم سخنی راست ترا |
|
راستی را چه بلاییست که بالاست ترا |
|
|
تا چه دیدست ز من دیده که هردم گوید |
|
کاین همه آب رخ از رهگذر ماست ترا |
|
|
ایکه بر گوشهی چشمم زدهئی خیمه ز موج |
|
مشو ایمن که وطن بر لب دریاست ترا |
|
|
پیش لعلت که از او آب گهر میریزد |
|
وصف لل نتوان کرد که لالاست ترا |
|
|
این چه سحرست که در چشم خوشت میبینم |
|
وین چه شورست که در لعل شکر خاست ترا |
|
|
دل دیوانه چه جاییست که باشد جایت |
|
بر سر و چشمم اگر جای کنی جاست ترا |
|
|
جان بخواه از من بیدل که روانت بدهم |
|
بجز از جان ز من آخر چه تمناست ترا |
|
|
ایدل ار راستی از زلف سیاهش طلبی |
|
همه گویند مگر علت سوداست ترا |
|
|
در رخ شمعی خواجو چو نظر کرد طبیب |
|
گفت شد روشنم این لحظه که صفر است ترا |
|