| | | | | | |
| |
وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن |
|
برگ صبوح ساز و قدح پر شراب کن |
|
| |
خورشید را ز برج صراحی طلوع ده |
|
وانگه ز ماه نو طلب آفتاب کن |
|
| |
خاتون بکر مهوش آتش لباس را |
|
از ابر آبگون زجاجی نقاب کن |
|
| |
آن آتش مذاب در آب فسرده ریز |
|
و آن بسد گداخته در سیم ناب کن |
|
| |
لب را بلعل حل شده رنگ عقیق بخش |
|
کف را به خون دیده ساغر خضاب کن |
|
| |
بهر صبوحیان سحر خیز شب نشین |
|
از آتش جگر دل بریان کباب کن |
|
| |
شمع از جمال ماه پری چهره برفروز |
|
قند از عقیق یار شکر لب در آب کن |
|
| |
ای رود پرده ساز که راه دلم زنی |
|
بردار پرده از رخ و ساز رباب کن |
|
| |
خواجو ترا که گفت که در فصل نوبهار |
|
از طرف باغ و باده‌ی ناب اجتناب کن |
|
