| | | | | | |
|
وقت صبوح شد بیار آن خورمه نقاب ار |
|
از قدح دو آتشی خیز و روان کن آب را |
|
|
ماه قنینه آسمان چون بفروزد از افق |
|
در خوی خجلت افکند چشمهی آفتاب را |
|
|
وقت سحر که بلبله قهقهه بر چمن زند |
|
ساغر چشم من بخون رنگ دهد شراب را |
|
|
بسکه بسوزد از غمش ایندل سوزناک من |
|
دود برآید از جگر ز آتش دل کباب را |
|
|
چون بت رود ساز من چنگ بساز در زند |
|
من به فغان نواگری یاد دهم رباب را |
|
|
گر به خیال روی او در رخ مه نظر کنم |
|
مردم چشمم از حیا آب کند سحاب را |
|
|
دست امید من عجب گر به وصال او رسد |
|
پشه کسی ندید کو صید کند عقاب را |
|
|
چون مه مهربان من تاب دهد نغوله را |
|
در خم عقربش نگر زهرهی شب نقاب را |
|
|
خواجو اگر ز چشم تو خواب ببرد گو ببر |
|
زانکه ز عشق نرگسش خواب نماند خواب را |
|