| | | | | | |
|
پیش صاحبنظران ملک سلیمان بادست |
|
بلکه آنست سلیمان که ز ملک آزادست |
|
|
آنکه گویند که برآب نهادست جهان |
|
مشنو ای خواجه که چون درنگری بر بادست |
|
|
هر نفس مهر فلک بر دگری میافتد |
|
چه توان کرد چون این سفله چنین افتادست |
|
|
دل درین پیرزن عشوه گر دهر مبند |
|
کاین عروسیست که در عقد بسی دامادست |
|
|
یاد دار این سخن از من که پس از من گوئی |
|
یاد باد آنکه مرا این سخن از وی یادست |
|
|
آنکه شداد در ایوان ز زر افکندی خشت |
|
خشت ایوان شه اکنون ز سر شدادست |
|
|
خاک بغداد به مرگ خلفا میگرید |
|
ورنه این شط روان چیست که در بغدادست |
|
|
گر پر از لاله سیراب بود دامن کوه |
|
مرو از راه که آن خون دل فرهادست |
|
|
همچو نرگس بگشا چشم و ببین کاندر خاک |
|
چند روی چو گل وقامت چون شمشادست |
|
|
خیمهی انس مزن بردر این کهنه رباط |
|
که اساسش همه بی موقع و بی بنیادست |
|
|
حاصلی نیست بجز غم ز جهان خواجو را |
|
شادی جان کسی کو ز جهان آزادست |
|