| | | | | | |
| |
چشم پرخواب گشودی و ببستی خوابم |
|
و آتش چهره نمودی و ببردی آبم |
|
| |
آنچنان تشنه لعل لب سیراب توام |
|
کاب سرچشمه‌ی حیوان نکند سیرابم |
|
| |
دوش هندوی تو در روی تو روشن می‌گفت |
|
که مرا بیش مسوزان که قوی در تابم |
|
| |
آرزو می‌کندم با تو شبی در مهتاب |
|
که بود زلف سیاهت شب و رخ مهتابم |
|
| |
من مگر چشم تو در خواب ببینم هیهات |
|
این خیالست من خسته مگر در خوابم |
|
| |
رفتم ار جان بدهم در طلبت عمر تو باد |
|
ور بمانم شرف بندگیت دریابم |
|
| |
بوصالت که ره بادیه بر روی خسک |
|
با وصالت نکند آرزوی سنجانم |
|
| |
راست چون چشم خوشت مست شوم در محراب |
|
گر بود گوشه‌ی ابروی کژت محرابم |
|
| |
همچو خاک ره اگر خوار کنی خواجو را |
|
برنگردم ز درت تا چه رسد زین بابم |
|
