| | | | | | |
|
چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان |
|
که خبر دهد ز جنت دم صبح و باد بستان |
|
|
چو دل قدح بخندد ز شراب ناردانی |
|
دل خسته چون شکیبد ز بتان نار پستان |
|
|
بسحر که جان فزاید لب یار و جام باده |
|
بنشین و کام جانرا از لب پیاله بستان |
|
|
چو نمیتوان رسیدن بخدا ز خودپرستی |
|
بخدا که در ده از می قدحی بمی پرستان |
|
|
برو ای فقیه و پندم مده اینزمان که مستم |
|
تو که چشم او ندیدی چه دهی صداع مستان |
|
|
که ز دست او تواند بورع خلاص جستن |
|
که بعشوه چشم مستش بکند هزار دستان |
|
|
چو سخن نگفت گفتم که چنین که هست پیدا |
|
ز دهان او نصیبی نرسد بتنگدستان |
|
|
تو جوانی و نترسی ز خدنگ آه پیران |
|
که چو باد بر شکافد سپه هزار دستان |
|
|
به چمن خرام خواجو دم صبح و ناله میکن |
|
که ببوستان خوش آید نفس هزار دستان |
|